📌نویسنده محترم در مقدمه کتاب حاضر بیان داشتند که امنیت که در گذشته در گفتمان متخصصان حقوق بین الملل و علوم سیاسی مطرح بود، امروزه، یک اصطلاح کلیدی در جرم سیاسی و حقوق کیفری شده است.
📌اصطلاح هایی چون حکمرانی امنیت و حکمرانی از طریق امنیت، صنعت امنیت، سیستم های مدیریت امنیت و ..‌. حاکی از غلبه این گفتمان در عرصه جرم سیاسی و نظام عدالت کیفری است که حاکی از غلبه این گفتمان در عرصه جرم سیاسی و نظام عدالت کیفری است که سبب شده است مبارزه موثر با افراد خطرناک،پیش از ارتکاب بزه و مدیریت ریسک آن ها، به یکی از اهداف اصلی حقوق کیفری تبدیل شود.
📌لذا مفهوم خطرناکی نیز به تبع این تحول ها، دچار دگرگونی شد و از دهه ۱۹۷۰ میلادی به این سو، تصویب قوانین سخت گیرانه در زمینه مبارزه با خطرناکی فزونی گرفت.
📌افزایش کمی و کیفی بزهکاری، انتقادهای وارد بر دولت رفاه، رواج سیاست های نئولیبرال، افزایش احساس ناامنی و تاثیر فرهنگ ترس، توجه افراطی به بزه دیده و زیر سوال بردن جرم شناسی اصلاح و درمان از مهم ترین این دلایل بودند.
📌از آن جا که مفهوم خطرناکی ابتدا در جرم شناسی متولد شد، ناگفته پیداست که تغییر رویکرد نسبت به این مفهوم جرم شناسی، در حقوق کیفری نیز تاثیرگذار بوده است.
📌تغییر در مصداق های مجرمان خطرناک، ماهیت جرایم، خاصیت سلبی واکنش ها و مراقبت توان گیر، از جمله این تحول ها است.
📌رویکرد امنیت محور به دنبال تامین دفاع جامعه و امنیت عموم با حذف و طرد دیگرانی است که از ما نیستند و برای جامعه خطرناک محسوب می شود.
📌با این که خطرناکی یک مفهوم متحول است ولی همواره مورد توجه نظام عدالت کیفری قرار گرفته است و مبنای آن سیاست های تامین امنیت جامعه تدوین می شود.
📌در واقع مفهوم خطرناک بودن بر اساس ترس ها، نیازها و تعصبات جامعه متغیر است و بسته به نوع جهت گیری نسبت به  آن واکنش های مختلفی بر می انگیزد.
📌بدین سان تغییر رویکرد اصلاحی به سلبی، اگر مهم ترین تحول حقوقی- جرم شناختی در عصر حاضر نباشد، یکی از بارزترین آن ها است.