📌در گزیده ای از دیباچه کتاب حاضر، دکتر محمد فرجیها بیان داشته اند که در طول سه دهه اخیر، نظام های عدالت کیفری توسعه یافته پس از آگاهی فقدان اثربخشی بسیاری از واکنش های کیفری دولتی در کنترل جرم و نتایج مثبت برنامه های عدالت ترمیمی در پیشگیری از تکرار جرم و بزه دیدگی، بسترهای لازم برای ایجاد هم زیستی میان اندیشه ها و رویه های عدالت ترمیمی و عدالت کیفری و به رسمیت شناختن ساز و کار های ترمیمی حل و فصل اختلافات را فراهم آورده اند.
📌با این حال بسیاری از کشورهای در حال توسعه تحت لوای برنامه های مُدرن سازی و اصلاح نظام کیفری، هنوز در مسیر گسترش قلمرو جرم انگاری و مداخله های کیفری و به موازات آن افزایش استخدام پلیس، قاضی، زندانبان، احداث زندان های جدید و تضعیف فرهنگ صلح و سازش موجود در جامعه گام برمی دارند.
📌نتیجه این که سنت های بومی و فرهنگی رایج در بستر جوامع شرقی و در حال توسعه آسیایی و آفریقایی، الهام بخش بسیاری از مفاهیم، اندیشه ها و نظریه های عدالت ترمیمی در کشورهای غربی بوده است.
📌اما به دلیل ضعف در تولید داده های تجربی و نظریه پردازی علمی و نیز نفوذ اندیشه های عوام گرا، سیاست های کنترل جرم در خود جوامع شرقی بهره چندانی از دستاوردهای عدالت ترمیمی نبرده است.
📌به موازات افزایش کاربرد ساز و کارهای عدالت ترمیمی در رویه های عملی نهادهای رسمی، ضرورت تدوین استانداردها و شیوه اجرای آن نقش مهمی در امکان تحقق اهداف عدالت ترمیمی دارد.
📌یافته های پژوهشی نشان می دهد برنامه های ترمیمی که به طور ضعیف و ناقص تدوین و اجرا می شوند، نمی توانند به هدف هایی چون کاهش میزان تکرار جرم و افزایش رضایت بزه دیدگان دست یابند.
📌به رغم این که در فرآیندهای ترمیمی امکان پیش بینی و تضمین رعایت موازین دادرسی به شیوه رسیدگی های رسمی وجود ندارد، در نظرسنجی های انجام شده بسیاری از بزه دیدگان و بزه کاران، فرآیندهای ترمیمی را منصفانه تر از عدالت کیفری می دانند.