درک سیاست‌گذاری امنیتی آمریکا در برخورد با ایران صرفاً در شرایطی امکان‌پذیر است که زمینه‌های لازم برای شناخت رهیافت‌های ارائه شده از سوی نخبگان سیاسی، پژوهش‌گران مسائل امنیت بین‌الملل و کارگزاران راهبردی ایالات متحده فراهم گردد. رویکرد تحلیلی به موضوع سیاست خارجی و امنیتی آمریکا در شرایطی از مطلوبیت و کارآمدی لازم برخوردار خواهد بود که بتوان رویکرد نخبگان و نهادهای مطالعاتی این کشور درباره‌ی موضوعات امنیتی را مورد توجه قرار داد. شاید بتوان چنین رویکردی را ناشی از مفهوم بخشی از شناخت رفتارهای استراتژیک و برآورد تهدید کشورهای مختلف دانست، اما نخبگان و اتاق‌های فکر در ایالات متحده در روند سیاست‌گذاری امنیتی از اهمیت بیشتری در مقایسه با سایر کشورها برخوردارند.

ازآنجاکه آمریکا عنوان تهدید اصلی امنیت ملی ایران محسوب می‌شود، بنابراین طبیعی به نظر می‌رسد که برای مقابله با تهدیدات کارگزاران و نهادهای امنیتی این کشور شناخت دقیق‌تری از ادراک نخبگان سیاسی، کارگزاران اجرایی و تحلیل‌گران مسائل راهبردی آمریکا ایجاد شود. این امر صرفاً در شرایطی امکان‌پذیر است که رویکرد این افراد شناسایی گردیده و میزان تاثیرگذاری آنها بر ساختار سیاسی آمریکا دقیقاً ارزیابی شود.

نخبه‌گرایی در ساختار قدرت آمریکا دارای سه بخش مجزا از یک‌دیگر است. بخش اول را لابی‌های رقیب سازمان‌دهی می‌کنند. لابی‌هایی که به موازات رقابت، بر قواعدی ازجمله همکاری، اجماع و مصلحت تاکید دارند. برای مثال، شورای روابط خارجی آمریکا را می‌توان نماد سیاست‌گذاری نخبگان در موضوعاتی مثل همکاری، اجماع و مصلحت دانست. لابی‌های تاثیرگذار بر معادله‌ی قدرت سیاسی در ایالات متحده، آنچنان بی‌عیب و نقص رفتار می‌کنند که ساختار قدرت را در کنترل خود می‌گیرند. در چنین شرایطی، قدرت سیاسی نمی‌تواند جاذبه‌ای برای دیگران داشته باشد. بنابراین، گروه‌های حاشیه‌ای که فاقد اراده، ابزار و ساختار قدرت هستند، به‌تدریج از مرکزیت سیاست‌گذاری حکومتی خارج می‌شوند. این گروه‌ها ناچارند یا در حاشیه به ایفای نقش به‌‌پردارند یا موقعیت خود را در گروه‌های نخبگی پیرامونی جستجو نمایند.

بخش دوم نخبه‌گرایی در ایالات متحده مربوط به مراکز تحلیلی و اتاق‌های فکر است. مراکزی که جایگاه خود را به‌تدریج ارتقا داده و زمینه‌های لازم برای ارتقای توان تحلیلی بازیگران و نیروهای فکری فراهم می‌آورند. اتاق‌های فکر بخش دیگری از حوزه‌ی نخبه‌گرایی در آمریکا هستند. افرادی که از توان تحلیلی و تجربه اجرایی برخوردارند، آرمان‌های تحلیلی و انتقادی خود را در اتاق‌های فکر تبدیل به آموزه‌های راهبردی می‌کنند.

بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت، در آمریکا همه در خدمت قدرتند؛ نخبگان آن را ابزاری و روشنفکران آن را روشنفکران در قدرت دانست. در ایالات متحده هیچ‌کس را یارای انتقاد و مقابله‌ی همه‌جانبه با قدرت نیست. هر انتقادی را می‌توان به مثابه تصحیح اشتباهات سایر نهادها و مجریان در تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌ها دانست. دانشگاهیان و صاحبان فکر و اندیشه در آمریکای شمالی همه سر از حکومت و قدرت درمی‌آورند. آنها یا در جایگاه سیاست‌ورزان حرفه‌ای قرار می‌گیرند یا در پشت صحنه، تصمیم‌ساز می‌شوند و به نخبگان ابزاری جهت می‌دهند. چنین نیروهایی بخش دوم ساختار نخبه‌گرا در آمریکا را به خود اختصاص می‌دهند.

بخش سوم نخبه‌گرایی مربوط به حوزه‌های اجرایی قدرت است. نخبگان اجرایی که از قابلیت تحلیلی لازم برخوردارند و ازسوی‌دیگر با نیروهای محوری و گروه‌های نامرئی در سیاست قدرت ایالات متحده آشنایی دارند، در زمره‌ی کارگزاران اجرایی محسوب می‌شوند. آنها از قدرت و کارآمدی اجرایی لازم برای اتصال حلقه‌های مختلف قدرت در فضای نخبه‌گرایی برخوردارند. بنابراین نیروهای اجرایی در ساختار سیاسی آمریکا را می‌توان به عنوان حلقه‌ی سوم نخبه‌گرایی دانست. چنین نیروهایی باید از تحرک، نقش‌آفرینی و قدرت پیوند راهبردهای مختلف برخوردار باشند. نیروهای اجرایی قادرند راهبرد تولید شده در لابی‌های سیاسی و اتاق‌های فکر آمریکا را به سیاست‌های اجرایی تبدیل نمایند.

به‌طورکلی، یکی از روش‌های برآورد تهدید و مقابله با تهدیدات تاکتیکی و استراتژیکی را می‌توان ارزیابی ادراک نخبگانی دانست که در ساختار نظام سیاسی کشور رقیب تاثیرگذارند. در آمریکا جلوه‌هایی از توزیع قدرت بین بازیگران مختلف دیده می‌شود. هریک از بازیگران مبادرت به کنترل رفتار سیاسی دیگران می‌نمایند. چنین رویکردی در ارتباط با حوزه‌های تصمیم‌گیری در سیاست امنیتی آمریکا وجود دارد. افرادی همانند اسنایدر و روزنا که مطالعاتی درباره شیوه‌های تصمیم‌گیری در سیاست خارجی ایالات متحده انجام داده‌اند، معتقدند که هرگونه سیاست‌گذاری امنیتی تابعی از نقش نخبگان، نهادهای اجتماعی و ساختارهای سیاسی است. به‌این‌ترتیب، تلاش می‌شود تا سه مولفه یاد شده در ارتباط با ادراک آمریکا نسبت به نظام سیاسی ایران ارزیابی شود.