در دنیای بزرگ و پیچیده امروزی که دوام و پیشرفت کشورها در توسعه صنایع مهم و مادر بوده و توسعه صنایع نیز در ارتباط مستقیم با اقتصاد کشور و توانایی مالی آن می‌باشد، روابط بین تجار و متخصصین نسبت به گذشته پیچیده‌تر شده و تابعی از عوامل گوناگون است. با این وجود یک اصل ساده وجود دارد که از قدیم الایام وجود داشته است: برخی افراد تخصص لازم برای انجام کاری را ندارند، اما سرمایه لازم را در اختیار دارند در حالی که برخی دیگر که تخصص انجام آن فعالیت را دارا هستند، سرمایه لازم را ندارند. در اینجاست که مفهوم تأمین منابع مالی شکل گرفته و این دسته از افراد ضمن انعقاد یک قرارداد، تصمیم به همکاری می‌گیرند. امروزه مفهوم و انواع تأمین منابع مالی بسیار گسترده و متنوع می‌باشد.

تأمین منابع مالی در پروژه‌های عظیم که عموماً در صنایع مادر اجرا می‌شوند، به دلیل سرمایه بر بودن این پروژه ها، از اهمیت بالایی برخوردار است. امروزه راه‌های متنوعی برای جذب سرمایه مورد نظر جهت انجام پروژه‌ها وجود دارد. گاه قراردادی که برای اجرای پروژه منعقد می‌گردد، خود در بردارنده شرط تأمین مالی پروژه توسط پیمانکار نیز می‌باشد. بدین نحو که اجرا کننده پروژه، خود متعهد به تامین سرمایه لازم برای انجام کار نیز می‌باشد. قراردادهای خدماتی ریسک پذیر (از جمله بیع متقابل) و قراردادهای کلید در دست از این دسته اند. اما گاه قرارداد انجام پروژه با پیمانکارانی منعقد می‌گردد که فقط تخصص لازم برای انجام پروژه را دارند و کارفرما باید منابع مالی مورد نیاز پروژه را فراهم نماید. اینجاست که انواع قراردادهای تأمین مالی مطرح می‌گردند. "تامین مالی شرکتی" که در آن بازپرداخت تعهدات مالی پروژه از دارایی‌های شرکت می‌باشد، "روش تامین مالی پروژه ای" که منبع باز پرداخت تعهدات پروژه، درآمد حاصل از فروش تولیدات پروژه می‌باشد، "قرارداد اخذ تسهیلات مالی" که قرارداد اخذ وام است و "تامین مالی از طریق مشارکت"، که تامین کننده مالی را در پروژه شریک می‌نماید، از انواع قراردادهای تامین مالی است.

پروژه‌های نفتی به دلیل حجم کاری، کالاها و تجهیزات مورد استفاده، تکنولوژی و تخصص مورد نیاز، به سرمایه قابل توجهی محتاج هستند. بنابراین کشورهای صاحب منابع نفتی، برای اکتشاف، توسعه و تولید میادین نفتی خود علاوه بر نیاز به فراهم نمودن تخصص و تکنولوژی لازم، به منابع مالی کافی جهت تامین مالی پروژه‌های خود نیز احتیاج دارند. در همین راستا قراردادهای متنوعی طراحی شده که برخی مانند بیع متقابل، خود دربردارنده تامین مالی نیز می‌باشند. اما گاه قراردادهایی منعقد می‌گردد که مکانیزم تامین مالی آن جدای از قرارداد پیمانکاری/خدماتی پروژه می‌باشد. در چنین مواردی کشور میزبان از طریق شرکت ملی نفت خود ـ که معمولاً طرف قراردادهای نفتی با پیمانکاران قرار می‌گیرد ـ اقدام به اخذ تسهیلات مالی می‌نمایند. بنابراین تسهیلات مالی مستقیم دارای نقش پررنگ تری می‌شوند.

بررسی تامین منابع مالی پروژه‌های بالادستی در حوزه صنعت نفت کشور ما نیز اهمیت دارد. چراکه شرکت ملی نفت ایران جهت انجام پروژه‌های بالادستی صنعت نفت و توسعه و تولید از میادین نیاز به منابع مالی زیادی دارد که به دلیل حجم بالای سرمایه مورد نیاز، تماماً از محل منابع داخلی شرکت قابل تامین نیست. از طرفی ریسک بالای نهفته در پروژه‌های بالادستی و نیاز به مدیریت آن شرکت ملی نفت ایران را به سمت انعقاد قرارداد برای توسعه میادین و تامین منابع مالی لازم سوق می‌دهد. از این رو شرکت مزبور قدام به انعقاد انواع قراردادهای خدماتی ریسک پذیر که دارای شرط تامین منابع مالی توسط پیمانکار هستند، می‌کند.