جرم‌انگاری یکی از مباحث فلسفۀ «هنجاری»(باید انگار) حقوق کیفری محسوب و فرایندی است که به‌موجب آن، حکومت رفتارهایی را ممنوع و برای آن مجازات تعیین می‌کند. یعنی کوشش در ارائۀ یک نظریۀ هنجاری از جرم‌انگاری؛ بدنبال این نیستیم که ببینیم نظام حقوقی ایران بر اساس چه نظریه‌ای از جرم‌انگاری شکل گرفته است، بلکه برآنیم تا ببینیم جرم­انگاری بر اساس اخلاق فضیلت چگونه «باید» باشد.

باید توجه نمود که توجیه اخلاقی- عقلانی جرم‌انگاری باید با زیست‌بوم سیطرۀ هر دولت-کشور مناسبت داشته باشد. به عبارت دیگر، محتوای نظریۀ جرم‌انگاری می‌بایست «بافتمند» باشد و مسائل فرهنگی، اقتصادی و زیستی هر دولت ـ کشور را مدنظر قرار دهد. از همین‌رو، با وجود جهان اخلاقاً متکثر و «زیست‌بوم‌ها» نائل‌شدن به «نظریه‌ای واحد» در زمینۀ جرم‌انگاری برای همۀ نظام‌های حقوقی، نامعقول و حتی ناممکن به‌نظر می‌رسد.

مسئلۀ اصلی و به‌ظاهر ساده این است که چه رفتاری «باید» به‌عنوان جرم شناخته شود؟ یقیناً پاسخ به این سؤال ساده و صریح نخواهد بود و این مسئله با حوزه‌های باید انگاری (هنجاری) مانند اخلاق، سیاست و دین ارتباط پیدا می‌کند. از همین‌رو، مباحث مربوط به جرم‌انگاری با علوم بنیادینی همچون فلسفۀ حقوق، فلسفۀ سیاسی و فلسفۀ اخلاق تنیده شده است.

جرم‌انگاری به عنوان یکی از مباحث مهم سپهر فلسفۀ حقوق کیفری ریشه‌ در فلسفۀ اخلاق و فلسفۀ سیاسی دارد. اساسِ بسیاری از مباحث در فلسفۀ حقوق کیفری مانند خطاکاری (خطای اخلاقی)، علل موجهه، نظریه‌های اخلاقی توجیه‌کنندۀ جرم‌انگاری و مسئولیت اخلاقی را باید در فلسفۀ اخلاق جستجو نمود. از سوی دیگر، حقوق کیفری به معنی اعمال قدرت دولتی است. ازاین‌رو، گسترۀ اختیار قدرت دولت در جهت جرم‌انگاری و مجازات در فلسفۀ سیاسی بحث می‌شود.