دیوان عدالت اداری از جمله نهادهای اساسی است که به موجب اصل 173 قانون اساسی، زیر نظر قوه قضائیه رسیدگی به دعاوی مردم علیه تصمیمات و اقدامات واحدها، مأموران دولتی و احقاق حقوق آن‌ها را برعهده دارد. یکی از مسائل مهم و پرمناقشه در این زمینه، مربوط به محدوده صلاحیت دیوان عدالت اداری در برابر محاکم عمومی دادگستری است. با وجود تفکیکی که در نظام قضائی ما میان دعاوی قابل طرح در دیوان عدالت اداری و محاکم عمومی دادگستری وجود دارد، شناسایی ضوابطی که بر اساس آن، قضات دیوان به تشخیص دعاوی قابل طرح در دیوان بپردازند، از اهمیت زیادی برخوردار است. شناسایی و معرفی این ضوابط، بر شفافیت حوزه صلاحیت این مراجع می‌افزاید و مانع از تعرض و تجاوز هر یک از این مراجع به محدوده صلاحیت دیگری خواهد شد.

ضابطه تشخیص دعاوی قابل طرح در دادرسی اداری، در نظام هایی موضوعیت پیدا می‌کند که دارای نظام دادرسی دوگانه‌ای برای رسیدگی به دعاوی عادی و دعاوی اداری هستند و یا علیرغم وجود نظام یگانگی قضایی، به نحوی قاضی ویژه دعاوی اداری را پیش بینی نموده باشند. از آن جا که در نظام حقوقی ما نیز به لحاظ وجود دیوان عدالت اداری، دوگانگی قضائی نسبی در رسیدگی به دعاوی عادی و اداری وجود دارد، شناخت ضوابط تشخیص دعاوی قابل طرح در نظام دادرسی اداری، ضروری است.