کتاب حاضر با اتکاء به این مفروض که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران صرفاً با رهیافت‌های مادی‌گرایانه و عینیت‌محورانه قابل تفسیر، تبیین و مطالعه نمی‌باشد، درصدد تحلیل و واکاوی نقش مفهومِ بین‌الاذهانی «هویت ملی» در تکوین و شکل‌گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در بازه زمانی مورد بررسی  می‌باشد. بدین منظور هویت ملی ایران در چهاچوب مولفه‌های سه‌گانه آن یعنی اسلامیت، ایرانیت و تجدد مورد ژرف‌اندیشی قرار گرفته و تأثیر آن بر سیاست خارجی ایران بین سال‌های 1392ـ1368 در قالبِ نظریۀ برسازه‌گرایی به مداقه گذاشته شده است. لذا سؤال اصلی پژوهش این است که هویت ملی چه نقشی بر تکوین و شکل‌گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران (1368ـ1392) داشته است؟ فرضیه کار نیز بدین صورت تدوین شده است که به نظر می‌رسد مولفه‌های هویت ملی اساسِ تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره‌ی مورد بررسی را شامل می شود. در این راستا تحقیق حاضر می کوشد تا نشان دهد انگاره های بین الاذهانی در بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران صرفاً در مولفه‌های خاص هویت یافت نمی‌شود، بلکه در درون هویت ملی، دگرهای هویتی شکل گرفته‌ی متضاد و پارادوکس نیز در تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نقش به سزایی دارند. همچنین تحقیق فراروی مبتنی روش توصیفی و تحلیلی می باشد و در جمع آوری اطّلاعات از روش کتابخانه‌ای و اسنادی و بهره‌گیری از سایت‌ها و مجلات چاپی و الکترونیکی و در مورد ابزار مورد استفاده نیز از فیش‌برداری استفاده شده است.

آگاهی از مسائل پیچیده سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایرانِ امروز بدون شناخت ویژگی‌های تاریخی، تمدنی، مذهبی، سیاسی و اقتصادی آن امکان پذیر نیست، چون هریک از این ویژگی‌ها پیوندهای پیچیده‌ای با یکدیگر داشته وضمن متأثر بودن از هم بر تحولات درونی و برونی هویت ملی نیز تأثیرگذار بوده‌اند. هدف اصلی این کتاب شناخت وضعیت سیاست خارجی ایران از منظر هویت ملی و سه‌گانه‌های فرهنگی آن یعنی اسلامیت، ایرانیت و تجدد و تبیین علل و عوامل ظهور و تحول آنهاست، اما از آنجا که این شناخت به تنهایی با تکیه بر مسائل و ویژگی‌های امروزی امکان پذیر نمی‌شود، نیاز به آگاهی از جوانب نظری، هر چند کوتاه، امری حتمی و ضروری می‌نماید که در این پژوهش مشخصا از این زاویه به موضوع نگریسته شده است.