شاید بتوان ادعا کرد داستان­ گویی در جرم­شناسی و توجه به زندگینامه ­ها با تولد جرم‌شناسی محکومان بیش از هر زمان دیگری مورد توجه پژوهشگران جرم‌شناسی قرار گرفت. وقتی گروهی از محکومان پیشین با بیان تجربه­ ی زیسته­ ی خود بر ابعاد تاریکی از واقعیت دوره ­ی محکومیت نور تاباندند (راس و ریچاردز، 2003)؛ ابعادی که تاکنون هیچ ­یک از گرایش­ های متنوع جرم ­شناسیِ جریان غالب و جرم­ شناسی انتقادی قادر به کشف آن نشده بودند. تاریخ نظریه­ های جرم­ شناسی، مشتمل بر «اصلاحات و بازنگری‌های متعدد راجع به مطالعه ­ی جرم­ است» (برنارد، 2010). از اوایل دهه­ ی 1920 نظراتی که از دیدگاه زیست­ شناختی به علت­ شناسی جرم می ­پرداختند با تبیین­ های محیطی، اقتصادی-اجتماعی و رفتاری جایگزین شدند و این تحولات تا امروز ادامه یافته و منجر شاخه‌شاخه شدن و تخصصی‌تر شدن رویکردهای جرم‌شناسی از جمله جرم‌شناسی انتقادی شده‌اند. از دهه ی 1970 به این‌سو، جرم ­شناسی انتقادی به شاخه‌های مختلفی تقسیم‌شده و این تقسیم‌بندی همچنان ادامه دارد: رویکردهای تکمیلی مانند جرم­ شناسی فمینیست (چسنی-لیند، 1991؛ 1997؛ کارینگتون، 2014) جرم ­شناسی پسامدرن/پست­مدرن (میلووانویچ، 1997)؛ جرم­ شناسی واقع­گرای چپ (متیوز، 1997)؛ جرم­ شناسی صلح ­طلب (پپینسی و کویینی، 1991 و پپیسنکی 2013)؛ جرم‌شناسی فرهنگی (پرس دی، 2003 و فرل، 2014)؛ جرم‌شناسی محکومان (راس و ریچاردز، 2001)؛ جرم‌شناسی روانی-اجتماعی (گد و جفرسون، 2009)؛ جرم‌شناسی اگزیستانسیالیست (لیپنز و کرو، 2009)؛ جرم‌شناسی روستایی (دانرمیر و دکسردی، 2014)؛ جرم‌شناسی کوئیر (بویست و لنینگ، 2016)؛ جرم‌شناسی آنارشیست (فرل، 1997؛ هفل بوئر، 2011، نوسلا و دیگران، 2018)؛ جرم‌شناسی نسل‌کشی (پرویت، 2020) و این روند همچنان ادامه دارد.

این تنوع و تکثر در رویکردهای جرم ­شناسی حاکی از آن است که جرم­شناسی رادیکال و انتقادی حوزه ­ی نظری خود را توسعه داده است. باوجود این‌که این گفتمان‌های متنوع و «فراداستانی... فضاهای نوینی برای مباحث مفهومی و مرتبط با سیاست‌گذاری ایجاد می­ کنند»(فررل، 1998:64 به نقل از راس و ریچاردز، 2003)؛ اما «در حد مباحث نظری و حداقلِ رجوع یا حداقل ِارتباط با بزه ­دیدگانِ واقعیِ دستگاهِ بی­ روحِ نظام عدالت‌کیفری باقی مانده­ اند» (راس و ریچاردز، همان:2).

داستان­ های بزه­ دیدگان، مجرمان و محکومان به تصویر­سازی­ های بی­ روح و آکادمیک که عمدتاً بر پایه­ ی مطالعات کمّی در دوره­ ی حاکمیت­ مطلقِ جرم­ شناسی پوزتیویستی شکل‌گرفته‌اند، رنگ واقع­بینی پاشیده‌اند. عمیق ­تر که بنگریم با این گفته­ ی تونی داستر، در کتاب جرم­ شناسی محکومانِ راس و ریچاردز هم‌رأی خواهیم شد که «سطح هر ایدئولوژی‌ای را که بتراشیم، درنهایت به یک زندگی­نامه می ­رسیم»(همان: 334)، به یک داستان می­رسیم، به تجربه ­ی زیسته­ ی فردی می­رسیم که به نمایندگی از انسان­ های مشابه خود، لب به سخن گشوده و این تجربه ­ی خاص را تبدیل به مسئله­ای در گفتمان دانشگاهی نموده که خود بنیان‌گذار تغییرات، تحولات و اصلاحات آتی شده است.

بااین‌حال، به‌رغم آن‌که در بسیاری از پژوهش­ های جرم­ شناسی انتقادی، تجربه­ ی زیسته­ ی افراد به‌عنوان مصداقی برای تحلیل مورد استناد قرار گرفته است؛ پِرِسِر اولین کسی بود که در سال 2009 با ابداع ترکیب اصطلاحی «جرم­ شناسی روایت­ پژوه»، حوزه­ ی تازه­ ای را مرزگذاری کرد که تمرکزش بر داستان­ ها و روایت­ هاست. در این حوزه­ ی جدید از تمامی رویکردهای مطالعاتی مرتبط – و به­ طور عمده مطالعات فرهنگی، تاریخی، روان‌شناختی، جامعه­ شناختی- که پیش‌ازاین نیز از روایت-داستان بهره­ گیری کرده­ اند، دعوت می­ شود تا روایت را به­ عنوان یک روش تحقیق و چارچوب تحلیلی ویژه برای درک جرم به رسمیت بشناسند (پرسر، 2016، 138). به‌زعم وی این جرم­ شناسی به مطالعه­ ی نقش به اشتراک گذاشتن روایت­ های مربوط به جرم در تجربه­ ی زیسته­ ی کنشگران اجتماعی می­ پردازد (پرسر و سندبرگ، 2016، 141). او در تعریف دیگری اذعان داشته که «جرم­ شناسی روایت­ پژوه، هر پژوهشی بر پایه­ ی دیدگاه داستان‌هاست که به‌منظور برانگیختن، تداوم یا تأثیرگذاری بر ترک رفتارهای آسیب ­زا انجام می‌گیرد»(پرسر و سندبرگ، 2015،1)