به تصویر کشیدن سیاست خارجی آمریکا از اواخر نیمه دوم قرن هیجدهم تا دهه‌های آغازین قرن بیست ویکم، سادگی و در عین حال پیچیدگی‌های خاص خود رابه ضرورت درهم تنیدگی برهانی، سازگاری و به طور همزمان عمیق و گسترده حیطه‌های داخلی و خارجی متجلی می‌سازد. از سال ۱۷۷۶ که استقلال رقم خورد و به عبارت دقیق‌تر از سال ۱۷۸۹ که اولین رئیس جمهور سکان هدایت کشور را در اختیار گرفت قطار سیاست خارجی آمریکا ریلهای متنوع و در عین حال متعارضی را با اهدافی مشخص و مسیرهای همسان انتخاب کرده است. این تنوع و تعارض درعین همسویی اهداف و مسیرها در بطن این واقعیت متجلی شده که زیاده خواهی و تلاش برای سلطه، جوهره ذاتی سیاست خارجی آمریکا از زمان شکل‌گیری به بعد بوده است. تنوع در استراتژیها، سیاستها و شیوه‌ها اجتناب‌ناپذیر می‌باشند چرا که دو قلمرو داخلی و بین‌المللی به جهت تجربه مداوم تحولات در حیطه‌های اقتصادی، ارزشی، سیاسی و تکنولوژیک ماهیتی به شدت سیال دارند. تصمیم گیرندگان در گستره سیاست خارجی تحت تاثیر واقعیات حاکم داخلی و بین‌المللی و فهمی که از معادلات بین‌المللی برداشت می‌کنند، در مقاطع زمانی مختلف ریل مشخصی را متناسب تشخیص می‌دهند و آن را استفاده می‌نمایند. به ضرورت همین ویژگی طبیعی است که تعارض را به فراوانی و کثرت در محدوده سیاست خارجی در برابر بیابیم. فهم و چرایی عملکرد آمریکا در قلمرو سرزمینی و به تبع آن فرای مرزهای خود از همان زمان شکل‌گیری به وضوح ساده است. این سادگی به لحاظ این واقعیت می‌باشد که خط سیر سیاست‌های داخلی از شفافیت تئوریک و عملیاتی در طول این دوران برخوردار بوده است. اهمیت کلیدی این مهم، زمانی برجسته‌تر می‌شود که بدانیم سیاست خارجی بازنمایی عصاره سیاست داخلی در فرای مرزها می‌باشد. به عبارت ساده‌تر سیاست داخلی و خارجی ضمیمه یکدیگر هستند.