موضوع حقوق بین‌الملل، تنظیم روابط در جامعة بین‌المللی است. این حقوق فقط شامل روابط میان تابعان حقوق بین‌الملل است یعنی اصولاً دولت‌ها و پس از آن­ها سازمان‌های بین‌المللی. البته حدود پنجاه سال است که افراد در جامعة بین‌المللی ظاهر شده‌اند ولی آن‌ها فقط کنش‌گر هستند و نه تابع حقوق بین‌الملل.

جامعة بین‌المللی، ناهمگون، نامتمرکز و دچار تنازع، ولی دارای ارادة همبستگی است.

ناهمگونی‌اش به این علت است که شامل کشورهای بسیاری است که از هر لحاظ با هم بسیار تفاوت دارند: از لحاظ طبیعت، اقتصاد، سیاست و غیره.

از این لحاظ نامتمرکز است که در حقوق بین‌الملل، اصل حاکمیت کشورها وجود دارد. کشورها مستقل و از لحاظ حقوقی برابرند؛ قدرتی برتر وجود ندارد که بتواند سیاستی مشترک یا اجرای تصمیم مرجع قضایی بین‌المللی را بر آن‌ها تحمیل کند. (خواهیم دید که صلاحیت این مراجع برای کشورها الزامی نیست). بنابراین اراده‌های برابر و مستقل وجود دارد که ممکن است با هم رو در رو شوند.

در نتیجة این دو عنصر، جامعة بین‌المللی دچار تنازع است. جامعة بین‌المللی عرصة انواع رویارویی‌ها میان اتحادها با یکدیگر، میان همسایگان یا میان دیگر کشورها است.

با وجود همة این‌ها، ارادة همبستگی در زمینه‌های مختلف وجود دارد. نماد آن، شمار بالای سازمان‌های بین­دولتی و معاهدات بین‌المللی میان کشورها است. شگفت است که در جامعة بین‌الملل هرگز منازعات منطقه‌ای و همچنین شمار سازما‌های بین‌المللی به‌ویژه منطقه‌ای به این اندازه نبوده است. در همین جهت سران کشورها بیشتر با هم دیدار می‌کنند و روابط بین‌الملل اهمیت بنیادین یافته است.

حقوق بین‌الملل عمومی نقش دشوار تنظیم این روابط را به عهده دارد. لذا در عین حال که حقوق آرما­ن­شهر است، مثلاً اصل ممنوعیت توسل به زور را وضع می‌کند، حقوق عمل­گرا نیز هست و آن هنگامی است که برای کاربرد زور، مقررات وضع می‌کند. با توجه به تحولات اخیر حقوق بین‌الملل، یا بهتر، با توجه به کاربرد آن، حتی می‌توان این پرسش را مطرح کرد که آیا حقوق بین‌الملل، حقوق آرمان­­گرا نشده است؟

کتاب حاضر با معرفی کوتاه روش‌های شکل­گیری حقوق بین‌الملل، کنش­گران جامعة بین‌الملل، حقوق روابط بین‌الملل و فضاها می‌خواهد نگاهی کلی از حقوق بین‌الملل عمومی به دانشجو بدهد.