شکی نیست که به رغم سرشت مناقشه‌آمیز مفهوم بزه‌دیده (Mc Garry & walklate, 2015)، ادعاها درباره موقعیت بزه‌دیده، نه فقط به صورت نقطه‌ای نمادین بلکه یک نقطه ارجاع مهم (Garland & Sparks, 2000)، در گستره‌ای وسیع از انواع قلمروهای فضایی، همچنان ادامه دارد. اساساً به نظر مک گری و والکلیت (2015:7):

بزه‌دیده در تعریف کسی است که گاه خواسته و گاه ناخواسته، در اثر وجود نیروهای قوی‌تر از خود، رنج کشیده است (رنج می‌تواند چند بعدی و چند وجهی باشد). بنابراین، رنج کشیدن، روابط قدرت و انتخاب، مواردی محورین در شناخت ما از این که چه کسی برچسب بزه‌دیده را خورده و چه کسی نخورده در نتیجه، چه کسی دارای موقعیت بزه‌دیده هست یا نیست، محسوب می‌شوند. از اینجاست که بزه‌دیدگی، مساله‌ای به شدت مناقشه‌آمیز است.

در بزه‌دیده‌شناسی (به عنوان یک رشته از سوی مندلسون و به عنوان یک گرایش از جرم‌شناسی از سوی فُن هنتیگ)، همواره شیوه‌های مختلف اندیشیدن به مرتبط بودن رنج انسانی، قدرت و انتخاب به یکدیگر به انحاء مختلف، مطرح بوده است. این موارد با عناوین جرم‌شناسی اثباتی، افراطی و انتقادی، مورد اشاره قرار گرفته‌اند (ن. ک: walklate 2017, alia miers 1989). با این وجود، رابطه میان رنج، روابط قدرت و انتخاب، به عنوان یک ویژگی برای هر کدام از آنها باقی می‌ماند (برای توضیح کاملتر به فصل اول همین کتاب مراجعه شود). با این همه، یکی از این متغیرها به شکلی فزاینده، چهره‌ای چشمگیرتر از بقیه مباحثات سیاسی و فرهنگی پیدا کرده و آن، رنج کشیدن است. ظهور این مساله در ارتباط با رنج انسانی باید در مقابل زمینه‌ای فرهنگی مورد توجه قرار گیرد؛ زمینه‌ای که فوردی (2002/1997) آن را در ارتباط با ظهور یک فرهنگ جبران قرار می‌دهد. از نگاه او، حاصل این حرف، این است که ما اینک، همگی بزه‌دیده هستیم، البته لازم به گفتن نیست که کویینی (1972) ملاحظه‌ای مشابه را در دو دهه پیشتر بیان کرده بود. به رغم این، ظهور دغدغه رنج کشیدن انسانی، برخی پرسش‌های مهم را برای علوم اجتماعی به شکل کلی و برای بزه‌دیده‌شناسی (و سیاست‌های برآمده از رهیافتی بزه‌دیده ـ محور) به شکل خاص مطرح می‌نماید. در این ارتباط، به ویژه باید از فسین (29:2012) یاد کرد که چنین می‌پرسد: پیامدهای بازنمایی جهان از خلال درد، چیست؟

این پیامدها در جایی دیگر (walklate,2016) در درون بزه‌دیده‌شناسی که از طریق ارایه تحلیلی در مورد شیوه‌هایی که ضمن آنها، روایت بزه‌دیده(در ارتباط زیاد بزه‌دیده‌شناسی اثباتی) و روایت تروما (در ارتباط زیاد با بزه‌دیده‌شناسی روانی در کار فسین و رچت من 2009) ردیابی شده، در آنچه مک گری و والکلیت (2015)، ترومای خزنده نامیده‌اند، در هم بافته شده است. حاصل کار این که:

به زبانی ساده، ترومای خزنده، با آمیختن روایت بزه‌دیده با روایت تروما، شکست‌های ذاتی هر کدام از آنها در معنا بخشیدن به زندگی واقعی مردم را در بر می‌گیرد. شکست روایت بزه‌دیده، از آن روست که ریشه در داده‌هایی دارد که افراد را در قالب گروه‌ها، گردهم می‌آورد. گروه‌ها الزاماً هیچ چیزی از افراد را آشکار نمی‌سازند. شکست تروما نیز از آن روی است که همین مساله به شکلی بر عکس اتفاق می‌افتد. این مساله، ناشی از داده‌های عمیق و تجربه‌های افراد برای طرح ادعا از سوی گروه است. از این رو، ترومای خزنده که بیش از پیش در نظرات بزه‌دیده ظاهر می‌شود، دارای ظرفیت آسیب رساندن هم زمان به افراد و جمع‌هاست (walklote 201:11)