این بخش به دو مشکل متفاوت مربوط به تقارن رکن معنوی (قصد، آگاهی، بی‌پروایی یا تقصیر) با دیگر ارکان جرایم مختلف می‌پردازد. یک مشکل، مربوط به تقارن ضروری رکن معنوی با فعل و ترک فعلی است که مبنای مسؤولیت را تشکیل دهد ـ یعنی فعل یا ترک فعلی که «سبب قانونی» نتیجه سوء هستند، در مواردی که جرم مورد نظر مقید به نتیجه مشخص سوئی باشد. گاهی اوقات، به این موضوع تحت عنوان تقارن در زمان، ارجاع می‌شود، هرچند خواهیم دید که در عمل، تقارن در زمان، نه لازم است و نه کافی؛ معنای حقیقی این شرط که رکن معنوی مقارن با آن فعل یا ترک فعل باشد، این است که مورد پیشین، مورد اخیر را عینیت بخشد.

مشکل دوم، مربوط به تقارن رکن معنوی با نتایج سوئی است که در خصوص جرایمی مطرح می‌شوند که در تعریف آن‌ها شرط نتایج سوء مذکور باشد. در اغلب موارد، تحت عنوان شرط تقارن در نوع و شدت از آن یاد می‌شود که این دیدگاه را منعکس می‌کند که به طور معمول، رکن معنوی (قصد، بی‌پروایی و غیره) باید در همان درجه صدمه واقعه باشد. یا این‌گونه بگوییم ‌که فعل و انفعالات ذهنی، بین جرایم، قابل مبادله نیستند؛ اگر کسی قصد ایجاد صدمه‌ای نماید که تحت پوشش جرم (الف) است و سپس ناخواسته سبب صدمه‌ای شود که تحت پوشش جرم (ب) است، هیچ‌یک از جرایم (الف) و (ب) محقق نگردیده‌اند. با این‌حال، بر این دیدگاه استثناهای مهمی وارد است و آن این‌که برخی جرایم حسب وقوع یک نتیجه، تعریف شده‌اند، در حالی که رکن معنوی آن‌ها، مربوط به نتیجه دیگری است، یعنی نتیجه‌ای کاملاً متفاوت.