تأمین مالی پروژه‌محور به جهت وجود ساز و کار‌های خاص، از ماهیت ویژه‌ای برخوردار است. در واقع "اهرم مالی بالای تأمین مالی پروژه‌محور"یا به‌عبارتی سهم حداکثری وام‌دهنده در تأمین سرمایه از یک طرف و "عدم حق رجوع وام‌دهنده" به دارایی بانیان پروژه برای بازپرداخت اصل و بهره وام (یا حق رجوع محدود) از سوی دیگر، منجر به محوریت و تسلط وام‌دهنده بر اسناد تأمین مالی می‌شود؛ به نحوی‌که طراحی اسناد تأمین مالی و تعهدات وام‌گیرنده، حول خواسته‌های وام‌دهنده و شروط مندرج در قرارداد وام به عنوان مهمترین ابزار کنترل وام‌دهنده بر قرارداد ها، طراحی و تنظیم می‌شود. لازمه این کنترل، وجود قرارداد وام در نقش محور است تا سایر قراردادهای تأمین مالی تحت‌تاثیر و به تبعیت از شروط این قرارداد نافذ شوند. به‌این ترتیب قرارداد وام در محوریت قراردادهای تأمین مالی، مبنای طراحی و انعقاد سایر اسناد تأمین مالی می‌باشد. برای این منظور شروطی در قرارداد وام درج می‌شود تا سلطه و کنترل وام‌دهنده بر سایر اسناد تأمین مالی را تضمین کند. (از جمله این شروط، شروط محدود‌کننده اختیارات شرکت‌پروژه نسبت به اسناد تأمین مالی می‌باشد که زمینه تعارض ماهیت تأمین مالی پروژه‌محور با حقوق قراردادها و اصل نسبی‌بودن در قراردادها را ایجاد می‌کند.)

همچنین وجود دو ویژگی اهرم مالی بالای تأمین‌مالی پروژه‌محور و عدم حق رجوع دهنده بحث تخصیص صحیح ریسک را در تأمین مالی پروژه‌محور بیش از سایر شیوه‌های تأمین مالی پروژه، پر رنگ می‌سازد. تخصیص صحیح ریسک یعنی شناسایی و ارزیابی و مدیریت ریسک‌های شناخته‌شده در قراردادهای زنجیره‌ای به نحوی‌که ریسک پیش‌بینی‌نشده‌ای متوجه وام‌دهنده نشود. این نحوه از تخصیص ریسک مستلزم ارتباط زنجیره‌ای بین قراردادهای پروژه و به تبع آن، بین بازیگران تأمین مالی پروژه‌محور است. لذا تأمین مالی پروژه‌محور متشکل از یک سری قراردادهای مرتبط با هم می‌باشد. اعضاء اصلی این زنجیره عمودی اصولاً متشکل از قراردادهایی نظیر 1) قرارداد ساخت و تجهیزات(معمولاً بر مبنای یک قرارداد EPC قیمت مقطوع و کلید در دست) 2) قرارداد بلند‌مدت تأمین مواد اولیه 3) قرارداد بلند‌مدت فروش محصول 4) قرارداد حفظ و نگهداری؛ می‌باشد.