به‌رغم اينكه در دوره‌هاى تاريخى گذشته گروه‌هاى انسانى دور از هم زندگى مى‌كردند، اما همواره روابطى وجود داشته كه صلح و جنگ را در محيط انسانى‌تر تجربه كنند. به تعبير ديگر در مسير طولانى حركت بشر از غار تا كامپيوتر، فكر قانون، يعنى اين انديشه كه براى حيات مبتنى بر عدالت و ثبات، نظم ضرورى و هرج و مرج مضر است، همواره نقش محورى داشته است. همه‌ى جوامع براى خود چارچوبى از اصول ايجاد كرده‌اند كه در پرتو آن... كارهايى كه مى‌توان انجام داد و كارهايى كه نبايد انجام داد، در قالب شعور جامعه بيان گرديده است. در اين راستا، در سطح فراگيرتر از اجتماع صرف واحدهاى سياسى (در گستره جامعه‌ى بين‌المللى) حقوق بين‌الملل به عنوان مجموعه قواعد ناظر بر نظم حقوقى حاكم بر روابط كنشگران بين‌المللى، دستاورد توسعه و تحولات تاريخى‌اى تلقى مى‌گردد كه با مفاهيم و جهت‌گيرى خاص بر مناسبات و روابط سياسى حكم‌فرما گرديده است، اين جهت‌گيرى زمانى موجوديت پيدا كرد كه حقوق و تعهدات متقابل بين نهادها و واحدهايى با خصوصيات مشابه ضرورى تلقى شد؛ ضرورتى بر گرفته از واقعيات معطوف به جامعه بين‌المللى و داده‌هاى تاريخى آن، كه بايد با معيارهاى الزام‌آور، مناسبات بين‌المللى تنظيم شود. روندى پر فراز و نشيب و تلاطم كه حكايت از آن دارد كه چگونه بشريت در گذران حيات جمعى خود اين واقعيت را پذيرا شده كه برخى از اقدامات و رفتارهاى يك جانبه نبايستى صورت گيرد؛ رويه‌هايى كه در پرتو اهداف مشترك معطوف به اقدامات چند جانبه‌ى جهانى، هرگز محملى نداشته و مشروع نخواهد بود؛ يعنى برقرارى نظم بنيادينى كه ضرورت و علت وجودى آن، «ايجاد نظم و تأمين امنيت و صلح در سطح روابط بين‌المللى است» موضوعيّت پيدا كرد.  امرى كه در عرصه‌ى روابط واحدهاى سياسى مستقلِ در پى‌منافع ملّى ـ امنيّتى، اما فاقد مرجع فائقه‌ى متمركز و برتر، مقتضى همكارى و تشريك مساعى جمعى است. مقوله‌اى كه منطقآ خود مستلزم نظامى از ارزش‌ها و ايستارهاى مشترك، حس اجتماعى يا خلق مفهوم مبهمى موسوم به خانواده‌ى ملل است؛ مفهومى از اجتماع انسانى كه ريشه‌هاى آن را مى‌توان در دوران باستان و حتى مفاهيمى همچون برادرى انسان، سرشت اجتماعى انسان و عضويت انسان در اجتماعى جهان گستر كه تحت حاكميت خرد راستين (قوانين طبيعى) باشد، جست‌و‌جو كرد.