تروریسم جنایتی پیچیده و سرشار از پارادوکس و ظهور و بروز آن متأثّر از علل و عوامل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و تاریخی متنوّعی است. مقابله با این جنایتِ به غایت پیچیده در عصر جهانی ­شدن تاکنون از طریق اقدامات متعدّدی دنبال شده است که ذیل دو رویکرد کلّی «اجرای قانون» و «نظامی و قهری» قرار می­ گیرند. جامعه جهانی علیرغم دهه­ ها تلاش در جهت مقابله با تروریسم، به ویژه پس از 11 سپتامبر، نه تنها به موفّقیّتی دست نیافته است، بلکه در عمل، با گسترش و تعمیق کمّی و کیفی تروریسم مواجه گردیده است. نظر به تعمیق و گسترش تروریسم، باید دانست که تاکنون چه اقداماتی در راستای مقابله با تروریسم صورت پذیرفته است و علّت عدم توفیق در فائق آمدن بر این جنایت شوم چیست وچه راهکاری برای مقابله مؤثّر با تروریسم قابل پیشنهاد است؟ براساس فرضیه این پژوهش، «دکترین امنیّت انسانی» از شاخصه­ ها و ویژگی­ هایی برخوردار است که ضابطه و فرایند صحیح و در عین ­حال کارآمدی برای مقابله با تروریسم در چارچوب نظام حقوق بین ­الملل ترسیم می­نماید.

نگارنده در راستای تأیید فرضیه خویش در بخش نخست این کتاب، به تحلیل و ارزیابی تروریسم و علل ناکارآمدی رویکردهای فعلی پرداخته است و ضمن اثبات مردود بودن مبارزه سرکوبگرانه و قهری صِرف با تروریسم، در بخش دوّم، با برشمردن ویژگی­ ها و اوصاف دکترین امنیّت انسانی، به توصیف و تبیین ویژگی­ های مقابله مؤثّر با تروریسم می­پردازد و در بخش سوّم، در چارچوب دکترین امنیّت انسانی، با توجّه به ماهیت تروریسم و در عین­ حال نقاط ضعف، حلقه­ های مفقوده و جنبه ­های مغفول‌مانده در رویکردهای فعلی، الگوی جدیدی برای مقابله کارآمد و مؤثّر با تروریسم ارائه کرده است. نظر به ریشه­ ها و خاستگاه­ های پیچیده تروریسم، مبارزه قهریِ صرف با آن، راهکاری مردود است. رهیافت امنیّت انسانی برخوردار از شاخصه­ ها و ویژگی­ هایی است که نقاط ضعف رویکردهای غالب فعلی مبارزه را پوشش می‌دهد. در عین حال، این ویژگی­ ها، ضابطه­ ای را شکل می­ دهند که در مسیر مبارزه با تروریسم، همانند یک قطب­ نما، هدایتگری می‌کنند و معیاری صحیح برای ارزیابی مؤثّر بودن یا نبودن اقدامات مقابله­ای ارائه می­ کنند. علاوه بر آن، دکترین امنیّت انسانی در امر مقابله با تروریسم جنبه فرایندی نیز دارد که چشم­انداز موفّقیّت­ آمیزی برای مقابله با تروریسم ترسیم می‌نماید.