اشخاص طرف حق هستند و هدف از قواعد حقوقي و مقررات اجتماعي تنظيم روابط آنان است. شخص ممكن است طرف مثبت حق يعني صاحب آن باشد، مانند مالك و طلبكار، يا طرف منفي حق يعني مديون در مقابل ديگري.

در باب اشخاص نخست بايد تعيين كرد كه منظور از شخص كه صاحب حق و تكليف است چيست و هر شخص داراي چه مميزات و خصايصي است؛ سپس بايد اوصاف مربوط به شخصيت را كه اصطلاحاً احوال شخصيه (statut personnel) ناميده مي‌شود مطالعه كرد.

احوال شخصيه عبارت از اوصافي است كه مربوط به‌شخص، صرف‌نظر از شغل و مقام خاص او در اجتماع، است. اوصافي احوال شخصيه را تشكيل مي دهند كه قابل تقويم و مبادله به پول نباشند و از لحاظ حقوق مدني آثاري بر آن‌ها مترتب باشد، مانند ازدواج و طلاق و نسب.

اصطلاح احوال شخصيه در اصلهاي 12 و 13 قانون اساسي جمهوري اسلامي به كار رفته و اصل 12 آن را شامل ازدواج، طلاق، ارث و وصيت دانسته است. ليكن از آنجا كه احوال شخصيه به معني دقيق كلمه تنها شامل حقوق غيرمالي است، استعمال آن به معني اعم كه در برگيرنده ارث و وصيت هم باشد قابل ايراد است. در ماده 7 قانون مدني حقوق ارثيه جدا از احوال شخصيه ذكر شده است و ظاهراً در نظر نويسندگان قانون مدني اين اصطلاح شامل ارث و وصيت نبوده است، هرچند كه بيگانگان در هر دو زمينه تابع قانون دولت متبوع خود قرار داده شده‌اند.

احوال شخصيه از وضعيت (état) و اهليت (capacité) تشكيل مي‌گردد. مقصود از وضعيت در حقوق مدني كه آن را وضعيت مدني نيز گويند مجموعة اوصافي است كه جزء شخصيت هستند و قابل مبادله و تقويم به پول نمي‌باشند ـ اوصافي كه قانون مدني مورد توجه قرار داده آثاري بر آن‌ها مترتب مي‌نمايد ـ به استثناي وصفي كه اصطلاحاً اهليت ناميده مي‌شود. بنابراين وضعيت شامل اوصافي است كه منشأ حقوق و تكاليف غيرمالي است مانند سن و جنس و وضع خانوادگي از قبيل ازدواج و طلاق و قرابت. ضمن مطالعة اين اوصاف است كه حقوق و تكاليف مزبور مورد مطالعه قرار مي‌گيرند.