یکی از مسائل پیچیده و ناراحت کننده فعلی که توجه بسیاری از محققین،‌ جامعه شناسان، جرم‌شناسان، روان‌شناسان و متخصصین امر را به خود معطوف داشته، موضوع مجرمین کم سن و سال و یا به اصطلاح «اطفال و نوجوانان بزهکار» است. آمارهای بین‌المللی و ارائه شده از سازمان ملل متحد نیز حکایت از افزایش نرخ بزهکاری کودکان و نوجوانان در جهان دارد، که این امر یک هشدار اساسی برای هر دولت و کشوری است. سازمان ملل با تأکید بر اینکه کودکان و نوجوانان بیش از هر گروه دیگری در معرض گرایش به رفتار انحرافی قرار دارند دولت‌ها را مکلف کرده است، امکاناتی را فراهم کنند تا کودکان و نوجوانان به سوی روند شخصیتی و تعلیم و تربیت عاری از جرم رهنمون گردند.( بند2-1 اصول کلی قواعد پکن)

نخستین گام در جهت مقابله با معضل بزهکاری، مسئله پیشگیری از وقوع و تداوم آن است. با توجه به آموزه‌های جرم‌شناسی، پیشگیری از جرم در دو حوزه پیشگیری وضعی و پیشگیری اجتماعی دنبال می‌گردد. با توجه به ایرادهای وارد بر پیشگیری وضعی و ناکارایی روش مذکور در کاهش جرایم، قاعدتاً موضوع پیشگیری اجتماعی در صدر توجهات قرار می‌گیرد.

پیشگیری اجتماعی به دو شاخه پیشگیری رشدمدار و جامعه مدار تقسیم می‌گردد. پیشگیری رشدمدار مرتبط با کودکان و نوجوانان بوده و به بیانی دیگر، " آنگاه که تدابیر پیشگیرانه در مراحل مختلف رشدکودک و نوجوان ناسازگار، منحرف یا مجرم اعمال می‌گردند، سخن از پیشگیری رشدمدار به میان می‌آید. و هدف از آن، "مداخله در دوره‌های مختلف رشد اطفال و نوجوانان بزهکار، منحرف و یا در معرض بزهکاری به منظور پیشگیری از مزمن شدن و تکراری شدن بزهکاری آنان در آینده(دوران بزرگسالی) می‌باشد. بنابراین، پیشگیری رشدمدار با بهره‌گیری از اقدامات ترمیمی و اصلاح‌گر، در صدد از بین بردن تداوم بزهکاری در کودکان و نوجوانان در معرض خطر است. پیشگیری رشدمدار با عنوان مداخله روان‌شناختی ـ اجتماعی زودرس در پیشگیری از رفتارهای مجرمانه، نیز شناخته شده می‌باشد. بدین معنا که با شناسایی کودکان دارای معضل و مداخلات زودهنگام خود، از ارتکاب رفتار مجرمانه توسط آنان جلوگیری می‌کند و در این میان بر مداخله در فرایند شکل‌گیری شخصیت کودکان و نوجوانان در معرض خطر تاکید دارد تا از این رهگذر، افرادی قانون‌مدار تربیت کند.

پیشگیری رشدمدار با توجه به این واقعیت که "شروع زودرس بزهکاری، علامت تداوم ارتکاب جرم بیشتر در آینده است و این به معنای اثبات ارتباط شروع زودرس بزهکاری با بزهکاری مزمن می‌باشد. تمام تلاش خود را در گام نخست معطوف بر پیشگیری از ارتکاب جرم توسط کودکان و نوجوانان در معرض خطر نموده است و در گام بعدی در صورت وقوع بزهکاری زودرس، پیشگیری از تکرار و تداوم بزهکاری را در صدر برنامه ریزی‌های خود قرار می‌دهد. در واقع، با نگاه به آینده آنان، برنامه‌های حمایتی خویش را اجرا می‌کند. بنابراین، بدین معنا نخواهد بود که اگر کودکی مرتکب جرمی گردید، دیگر نمی‌توان در بستر پیشگیری رشدمدار از او حمایت نمود. چه بسا با توسل به قیاس اولویت، وی نیازمند حمایت بیشتری است. زیرا او یک گام جلوتر رفته و با وجود عامل خطر «بزهکاری زودرس» کاملاً در معرض خطر «پایداری در بزهکاری» است که در نتیجه، حمایت‌های بیشتری را نسبت به کودکان در معرض خطر ناکرده بزه، می‌طلبد.