مجموعه‌ی جستارهای پژوهشی که در این کتاب گردهم آمده‌اند استوار بر نگاهی نهادگرا به سیاست خارجی است؛ و از آن میان، با درنظرداشتِ رویکرد انتقادی، به مطالعه‌ی قانون‌اساسی‌وارِ سیاست خارجی پرداخته شده است. در نوشتارهای نخست و ششم، ویژگی‌های مفهوم سیاست خارجی ایران از درون متن برنامه‌های پنج‌ساله‌ی توسعه، استخراج و واکاوی و تغییر و تحول آن نشان داده شده است. در جستار دوم، مفهوم قلمرو در درون متن مذاکرات خبرگان قانون‌اساسی به‌عنوان واضعان قانون‌اساسی انقلابی ایران، واکاوی و نشان داده شده است که خبرگان قانون‌اساسی، برخلاف آنکه از انقلابیون انتظار می‌رود، مسئله‌ی حفظ حدود سرزمینی را واجد اهمیت می‌دانسته‌اند. نوشتارهای سوم و چهارم و یازدهمِ کتاب، مبتنی است بر واکاوی و بازنمایی و شالوده‌شکنی خصائل یک سیاست خارجی انقلابی از منظر خبرگانِ واضع قانون‌اساسی سال 1358 و نشان‌دهنده‌ی این موضوع است‌که در سر انقلابیون چه تصوراتی از مناسبات فرامرزی یک کشور تازه‌انقلاب‌کرده وجود داشته است. در نوشتار پنجم، برخلاف آنکه در متن قانون‌اساسی جمهوری اسلامی ایران، مجلس شورای اسلامی در عموم امور صاحب اختیار و حق است، نشان داده شده ‌که دست کم در زمینه‌ی سیاست خارجی، اختیارات به نهادهای عالی‌رتبه‌ی نظام سیاسی، متعلق شده است. هفتمین نوشتار، با بهره‌گیری از مفهوم بِرَند که در مدیریت بازاریابی، رواج تام دارد نشان داده شده ‌که چگونه یک سیاست خارجی توانسته است نمانام (بِرَند) شود؛ گرچه، همیشه، نمانامیک‌بودن یا بِرَندبودن، به‌معنای شهرت و فروشِ بیشتر و کسب منافع، نیست. دو جستارِ هشتم و نهم، نشانگر چگونگی و چیستیِ پیوند میان سیاست خارجی و پارلمان است‌که به‌عنوانِ مطالعه‌ی موردی، کنگره‌ی امریکا را مدّنظر آورده است. جستارهای دهم و چهاردهم، به تحلیلِ دو موضوعِ سیاسیِ محض، از خلالِ رجوع هدفمند به متن مذاکرات یک نهاد برتر حقوقی، یعنی مجلس شورای ملی، اختصاص یافته است. در نوشتار دوازدهم نشان داده شده است‌که ریشه‌های شکل‌گیری یک مفهوم جدید در سیاست خارجی پساانقلاب اسلامی، چگونه در مطالعه‌ای نهادوار، قابل پیگیری است. جستار سیزدهمِ کتاب، کوششی بوده است برای یافتنِ استدلال‌هایی برای پاسخ به این پرسش که چرا از میانِ دکترین‌های موجود در سیاست خارجی ایرانِ پس از انقلاب اسلامی، یکی از آنها، قابلیت اجرایی یافته است.