یکی از رویکردهای جدید جرم‌شناسی انتقادیِ معاصر، نظریه "جرم‌شناسی فرهنگی" است. این قلمروی مطالعاتی بر نقش ساختارهای فرهنگی جامعه در ارتکاب جرم و همچنین بازنماییِ رسانه‌ای از جرم تأکید دارد. این رویکرد که نگرشی کلان و ساختاری دارد، بر بحث تعارض‌های فرهنگیِ حاصل از وجود خُرده‌فرهنگ‌های مختلف موجود در جامعه، توجه دارد. از دیدگاه جرم‌شناسی فرهنگی به مثابه رویکردی انتقادی، آفرینش حقیقت جرم و انحراف و ایجاد اشکال نوین عناوین مجرمانه و کنترل‌های قانونی ـ اجتماعی در بسترهای فرهنگی، محصول بازنمایی رسانه‌ای از حوزه فرهنگ است.

بر اساس یافته‌های جرم‌شناسی فرهنگی، ارتکاب جرم همراه با لذت و سرخوشی است. از این‌رو، می‌توان جرم را به مباحث زیبایی‌شناسانه پیوند داد. در این بستر، ارتکاب جرم و انجام رفتارهای منحرفانه، رویه‌های به‌ظاهر، غیرعقلانی هستند که نظم موجود را به چالش می‌کشند. به عبارت دیگر، در فرهنگ عمومی زندگی پسامدرن غربی، منطق نابهنجار جرم از بین رفته و مرز میان رفتارهای مجاز و ممنوع، ظریف می‌شود. بر این اساس، انسان معاصر به دنبال ارضای نیازها و محدودیت‌های خود از طریق توسل به راه‌هایی چون خطر، لذت و هیجان است. بنابراین می‌توان چنین نتیجه گرفت که این، جهان وارونه کارناوال است که میانجی نظم و بی‌نظمی می‌شود و از این طریق، لذت را از هر طریقی مجاز می‌شمارد

در دوره کنونی، از یک‌سو، رشد رسانه‌های سمعی و بصری و از سوی دیگر، رشد فناوری، ماهیت کارناوال‌ها را تغییر داده است. هم‌چنان‌که مطرح شد، رویکردهای سنتی موجود در این حوزه، کارناوال را جشنواره‌ای عمومی در نظر می‌گرفت. با وجود این، امروزه، کارناوال‌ها به حریم خصوصی انسان‌ها راه یافته است. دلیل این امر را می‌توان در رشد آثار تلویزیونیِ سه بُعدی در نظر گرفت. از این‌رو، امروزه، افراد در خانه‌های خود با کارناوال‌های موجود در آثار تلویزیونی همراه می‌شوند و لذت، هیجان، خشم، نفرت و تعرض را تجربه می‌کنند. این امر، علاوه بر آن‌که هیجانات موجود در زندگی دوم انسان‌ها را برآورده می‌کند، آن‌ها را از خطرات احتمالی شرکت در کارناوال‌ها نیز ایمن می‌سازد. بر این اساس، رشد فناوری در دوره پسامدرن، ساختار و تصور حاکم بر کارناوال را فردی‌سازی کرده است.