ظهور فناوری‌های نوین ارتباطی تاثيرات شگرفي را در زمينه‌های اقتصادي، سياسي، اجتماعي و فرهنگي جوامع بشری بر جاي گذاشته است. اين تاثيرات در حوزه‌های گوناگون، با نتايج مهمي همراه بوده است. با حضور رسانه‌ها تعاملات انساني از مرزهاي روستا، شهر، كشور و منطقه عبور و به مرزهاي بين‌المللي سرايت كرده است تا دهكده‌ی جهاني محصول اين حضور گسترده باشد.

وسايل ارتباط جمعي همچنين از آغاز حضور خود موجب شكل‌گيري سازمان‌هاي ديوان‌سالار و پُررنگ شدنِ ارتباطات بين ملت‌ها شده و همچون پل ارتباطي ميان سازمان‌ها و محيط ملي، ‌منطقه‌اي و بين‌المللي عمل کرده تا به عنوان یک منبع پُرقدرت در اين عرصه‌ها شناخته شوند. در اين ميان واسطه‌گري وسايل ارتباط جمعي ميان افكارعمومي و حاكميت، آنها را به عنوان يك بازيگر جديد به صحنه روابط قدرت كشانده است و به همان اندازه نيز وسايل ارتباط جمعي را به منابع گوناگون قدرت نزديك كرده و زمينه شكل‌گيري اتئلاف‌هاي قدرت را فراهم آورده است.

در عصر انفجار اطلاعات، بدون حضور وسايل ارتباط جمعي تاثيرگذاري بر روند تعاملات بين‌المللي غيرممكن است. بدين منظور شناخت كاركرد رسانه در جوامع می‌تواند به عنوان يكي از مباني قدرت در عرصه تعاملات بين‌المللي و روابط خارجي كشورها محور مطالعه قرار گيرد كه در اين کتاب اين امر به عنوان یکی از موضوعات محوری مورد بحث و بررسي قرار گرفته است.

امروزه اکثر تصميم‌گيري‌ها در سياست خارجي نیز در محيطي اتفاق مي‏افتد كه نسبتاً به وسيلة رسانه‌‏ها ساخته مي‏شود، دیپلماسی رسانه‌ای بستر مناسبی برای سیاست‌گذاران فراهم ساخته است تا استراتژی‌های سیاسی خود را به عرصه افکارعمومی کشانده و با پشتوانه پذیرش افکارعمومی مقاصد و اهداف خود را دنبال نمایند.

هدف اصلی این کتاب بررسی چگونگی نقش‌آفرینی رسانه‌ها در تصمیم‌سازی‌ها و راهبردهای سیاست خارجی و روابط بین‌الملل بوده و به همین منظور ابتدا با گذری بر اندیشه‌های جامعه شناختی ارتباطات به بررسی تئوری‌هایی برای جهت‌دهی به پیام‌های منتشره از سوی رسانه‌ها برای تاثیرگذاری بر مخاطبان بویژه نظریه انگاره‌سازی پرداخته‌ایم.

استفاده از رسانه براي اجراي استراتژي‌هاي مورد نظر رهبران بارزترين نماد حضور رسانه در سيستم سياسي در روابط بين‌الملل است. دیپلماسی رسانه‌ای مفهومی است که در دو دهه اخیر تعاملات عرصه روابط بین‌الملل و ارتباطات را تحت تاثیر قرار داده است.

استراتژی‌های ارتباطی "مداخله‌گر" ، "کنترل‌کننده "، "محدودکننده" و "ابزاری" که در دیپلماسی رسانه‌ای کارکرد دارند متکی بر دو بستر اصلی نظری در روابط بین‌الملل و ارتباطات می‌باشند. مبانی نظری این استراتژی‌ها برخاسته از تئوری سازه‌انگاری در روابط بین‌الملل و بسترهای عملیاتی آن در رسانه‌ها مبتنی بر نظریه انگاره‌سازی در حوزه ارتباطات می‌باشد. در حقیقت دیپلماسی رسانه‌ای ماحصل توافق مفهومی میان مبانی نظری و عملی این دو تئوری می‌باشدکه در این پژوهش به تبیین چگونگی آن پرداخته و با مطالعه موردی موضوع هسته‌ای ایران از منظر رسانه‌های غربی چگونگی کارکرد این دو نظریه را تشریح و تبیین نموده‌ایم.