«خطر» كه پيشينه ‏اى به قدمت تاريخ بشر دارد و حاصل كارش جز ويرانى و ضرر و زيان نيست، از بدو خلقت انسان، پيوسته همراه او بوده و موجب دل ‌مشغولى انسان بوده است. در آغاز، خطر، گستره چندان پهناورى نداشت، چون سرمايه اندك بود. رفته‌رفته و با توسعة جوامع بشرى و با پيشرفت تمدن، ثروت و دارايى انسان افزون‌تر شد و ميزان درگيرى انسان با خطر يا ريسك افزايش يافت و دزدى دريايى هم به آن اضافه شد. با رخ‌ نمودن انقلاب صنعتى، تنوع، تواتر و شدت ريسك، روز به روز گسترش يافت، به‏ طورى‏ كه امروزه با پيشرفت فناوری و ورود انواع فراورده ‏هاى صنعتى به زندگى بشر، به رغم تسهيلات فراوانى كه براى رفاه انسان در پى داشته، ريسك‌ هاى جديدى را با خود وارد اجتماع كرده است.

با ريسك به روش‌هاى متعددى، با توجه ‌به ماهيت‌شان، مى‏ توان برخورد كرد. مهم‌ترين و مؤثرترين شيوه، انتقال ريسك به بيمه ‏گر است. نقش بيمه‏ گر، تشكيل اجتماع بزرگى از بيمه ‏گذاران است كه در معرض ريسك يگانه ‏اى قرار دارند. بيمه‏ گر با استفاده از آمار و حساب احتمالات و تجربيات گذشته، هزينة ريسك يا حق بيمة فنى را محاسبه و مبلغى را به‏ عنوان هزينة عملياتى و سود معقول خود به آن اضافه مى‏ كند تا حق بيمة تجارى به‏ دست آيد. اين رقم، حق‌ بيمه ‏اى است كه بيمه ‏گذار بابت انتقال ريسك به بيمه‏ گر مى ‏پردازد. هرچه اجتماع بيمه ‏گذاران زيادتر باشد بر اساس قانون اعداد بزرگ، پيش‏ بينى‏ هاى بيمه ‏گر به واقعيت نزديک‌تر مى‏ شود. در نتيجه، حق بيمه ‏اى كه بيمه ‏گر بر اساس حساب احتمالات و تجربيات گذشته محاسبه كرده، پاسخگوى تعهدات او خواهد بود.

نقش بیمه

بيمه، نقش اساسى در جبران آثار مالى ناشى از تحقق خطر بيمه‌شده براى آحاد جامعه ‏دارد. خدمتى را كه بيمه به‏ جامعه ارائه ‏مى‏ كند، مى ‏توان‏ به ‏هفت ‏گروه بخش ‏كرد:

- تأمين امنيت مالى براى فعاليت‌هاى بازرگانى

- افزايش كارايى بازرگانان

- كمك مؤثر در توزيع نسبى هزينه‏ ها

- افزايش اعتبار بيمه ‏گذار

- يك نوع پس‏انداز

- تأمين سرمايه براى درآمد بالقوة آينده

- نفع اجتماع از بيمه