هرچند دیرزمانی نیست که حق بر غذا به عنوان یکی از اصول بنیادین بشری بر زبان­ های دانشگاهی جاری شده و ساماندهی حوزه ­های مختلف آن به دغدغه ­ای برای سیاست‌گذاران بدل شده است، ولی چارچوب­ های کلّی و بنیادین آن به دوران باستان بازمی ­گردد. همان زمان که در مصر و روم باستان بایدها و نبایدهای غذایی به پیروان ابلاغ شد یا دستورالعمل­ هایی که در اسلام برای غذاهای حلال و حرام وجود داشت، همگی جلوه­ های اولیه حق بر غذا بود.

در چارچوب حقوق بین‌الملل، آن­چه ذیل عنوان حق بر غذا مطرح می­ شود، دسترسی پایدار به غذا و مسئولیت دولت­ ها در تأمین غذای انسان­ها و مبارزه با گرسنگی و رنج ناشی از آن است. امّا، موضوع فقط این نیست. تأمین امنیت غذایی و رعایت کرامت انسانی در تولید محصولات غذایی و حتّی درنظر گرفتن ابعاد فرهنگی و اجتماعی ناظر بر غذا، کیفیت و کمیّت آن، همچنین از زمره­ یِ موضوعاتی هستند که از این حق بنیادین، یک وجه بشری و انسان­ مدار ساخته‌اند. حق بر تغذیه سالم و مناسب به لحاظ کیفی و کمّی به عنوان یک حق بشری و زیرمجموعه حقوق اقتصادی ـ اجتماعی و فرهنگی، خود پیش­شرط تحقّق سایر حق­ های بشری است که برای نخستین بار در ماده 25 اعلامیه جهانی حقوق بشر، مورد تصریح قرار گرفته است و پس از آن در سایر اسناد بین­ المللی نیز، پیش‌بینی شد.

حق بر غذا اصول، چارچوب ­ها و چالش ­هایی دارد. آن­چه مهم است، سیر پیشرونده مقرّراتی است که در طول دهه ­های گذشته در زمینه حق بر غذا وضع و اعمال شده است.

نویسنده کتاب حاضر، در ده فصل به موارد مهمّی چون پیشینه حق بر غذا، قوانین و مقررات داخلی انگلستان و بین­ المللی، به­ ویژه با تأکید بر قوانین اتحادیه اروپا، ایمنی زیستی غذا و رفاه طیور و حیواناتی که خوراک انسان خواهند شد، مسائل اخلاقی و زیست ­محیطی مرتبط، مقررات برچسب زدن مواد غذایی و توجه به حقوق مصرف کننده و مواردی از این دست، پرداخته ­اند که جزء قواعد و مقررات پیشرفته در این راستا، است؛ زیرا، کشور انگلستان، یکی از کشورهای پیشرو در این زمینه است. از این رو، به دلیل نو بودن این موضوع در نظام حقوق داخلی، امید است با ترجمه این کتاب، مسیر پژوهش و مطالعه بیشتر در این خصوص، فراهم شود.