حقوق بین­ الملل بشردوستانه درصدد است تا با توسل به دو اصل بنیادینِ «تفکیک» و «اجتناب از تحمیل رنج بیهوده» مخاصمات مسلحانه را «انسانی تر» کند و قربانیانِ این مخاصمات را تحت حمایت حقوقی قرار دهد. قواعد حقوق بین­ الملل بشردوستانه طرف ­های درگیری را مکلف می‌کنند تا به صورت عامدانه و مستقیم به افراد و اموال غیر نظامی و همچنین کسانی که در مخاصمه مشارکت فعال ندارند حمله نکنند و به روش­ ها و ابزار­هایی متوسل نشوند که اصل تمایز را مخدوش می‌کنند یا به نظامیان و رزمندگان رنج بیهوده تحمیل می­ نمایند. مهمترین قواعد معاهداتی حقوق بین­ الملل بشردوستانه در مفاد کنوانسیون­ های 1899 و 1907 لاهه راجع به جنگ زمینی، کنوانسیون ژنو 1929، کنوانسیون­ های چهارگانه ژنو 1949، پروتکل ­های الحاقی به این کنوانسیون­ ها، کنوانسیون 1954 لاهه راجع به حمایت از اموال فرهنگی در مخاصمات مسلحانه و پروتکل­ های الحاقی به آن و کنوانسیون ­های 1980 راجع به ممنوعیت برخی سلاح­ های متعارف آمده است. شمار قابل توجهی از مفاد این کنوانسیون­ ها در حال حاضر ماهیت عرفی نیز پیدا کرده ­اند.